Opr. na podst. "Aloesowy przewodnik po zdrowiu i urodzie" - Dr E.Olejnik
W dostępnej literaturze znaleźć można wiele pomysłów, a nawet patentów na to, jak najlepiej zakonserwować miąższ aloesowy tak, aby dał się przechowywać, a jednocześnie stracił jak najmniej ze swoich bezcennych właściwości.
Sprawa ta jest niezwykle ważna w przypadku tych koncernów, które pozyskują i sprzedają aloes na szeroką skalę, a trzeba tu nadmienić, że popyt na miąższ tej niezwykłej rośliny stale wzrasta już od dobrych kilku lat.
Oczywiście, najprościej jest użyć ogólnodostępnych i szeroko stosowanych w przemyśle spożywczym konserwantów, jak na przykład benzoesan sodowy lub sorbinian potasowy. Jeżeli jednak użyjemy substancji tego typu, musimy pogodzić się z faktem, że od tej pory będziemy wypijali lub nanosili na skórę miąższ aloesowy w nieodłącznym towarzystwie chemicznego kompana...
Główny kłopot polega na tym, że wnętrze liścia aloesu zawiera sporo enzymów oksydacyjno-redukcyjnych takich jak oksydazy, peroksydazy i katalazy, które są głównymi sprawcami przyspieszonego utleniania wielu cennych składników. Można by unieczynnić te enzymy podgrzewając miąższ do około 60 stopni Celsjusza godząc się z częściową utratą jego właściwości.
Dla pełnej stabilizacji dodaje się do miąższu tak zwanych antyutleniaczy, najlepiej pochodzenia naturalnego, co spowoduje zahamowanie procesu utleniania. Bardzo dobrym antyutleniaczem tego typu jest kwas askorbinowy (witamina C) i tokoferol (witamina E). Inny problem powstaje z usunięciem tlenu z tkanek miąższu tak, aby końcowy produkt zawierał go jak najmniej. W tym wypadku kwas askorbinowy pełni również rolę „wychwytywacza" cząsteczek tlenu. Niektórzy proponują również użycie w tym celu dwutlenku siarki lecz jest to niestety metoda znacznie wpływająca na jakość spożywanego miąższu.
Ciekawym odkryciem było zastosowanie tak zwanych czynników chelatujących, które tworząc związki kompleksowe z metalami, unieczynniają większość interesujących nas enzymów oksydacyjno-redukcyjnych. W tym celu używane są sole EDTA lub kwas cytrynowy. Tego typu metody także nie pozostają jednak bez wpływu na smak otrzymywanego miąższu. |
Decydując się na kupienie pitnego miąższu aloesowego w którejś z firm zajmujących się przetwórstwem i sprzedażą wyrobów z tej rośliny zasięgnijmy informacji o tym, w jaki sposób jest stabilizowany końcowy produkt.
Najlepiej wybrać ofertę takiej firmy, która stosuje jak najmniej metod brutalnie chemicznych w procesie konserwacji miąższu.
Z aloesem „ze sklepu" bywa tak, że częstokroć produkt o krótszym terminie przydatności do spożycia jest lepszy niż taki, który może być przechowywany podejrzanie długo. Jeśli na opakowaniu pitnego miąższu znajduje się informacja, że po otwarciu powinien być on trzymany w lodówce, może to świadczyć o tym, iż do stabilizacji nie użyto zbyt wielu chemicznych środków syntetycznych.
Dobrze jest również zadbać o to, aby kupować miąższ o jak największej zawartości naturalnych składników.
Nie dajmy się przy tym omamić hasłami reklamowymi, które zapewniają nas o stuprocentowej zawartości aloesu w danym produkcie. Któregokolwiek z procesów zabezpieczających przed psuciem się miąższu używa dana firma, nie uda się jej uzyskać zawartości mniejszej niż 2-3% składników stabilizujących w końcowym produkcie. Dopiero cała reszta może, chociaż wcale nie musi, być czystym miąższem aloesowym. |
Wnętrze liścia aloesowego raczej nie jest smaczne, jest natomiast bardzo zdrowe w swojej NATURALNEJ postaci. Pogódźmy się z tym już na samym wstępie naszej zażyłości z tą niezwykłą rośliną i nie szukajmy na rynku napojów aloesowych zbytnio dosładzanych i doprawianych smakowo. Jeśli dosładzanie odbywa się za pomocą sacharozy lub sztucznych słodzików otrzymujemy w rezultacie produkt dość daleki w swym działaniu od naturalnych właściwości aloesu...
Jeśli tylko możemy uzyskać taką informację, warto jest zainteresować się możliwościami technologicznymi firmy, która produkuje pitny miąższ aloesowy. Naczynia i kadzie, w których odbywa się stabilizacja powinny być ze szkła lub stali kwasoodpornej, a cały proces pozyskiwania końcowego produktu musi być przeprowadzony w warunkach bakteriologicznej czystości. Dobrze jest, jeśli otrzymany miąższ jest natychmiast i na miejscu pakowany do oryginalnych opakowań i opieczętowany, aby zapobiec ingerencji z zewnątrz w jego skład.
Takich możliwości na pewno nie mają firmy działające na małą skalę, czasami wręcz chałupniczymi metodami. Wraz z rosnącym popytem na produkty aloesowe powstało niestety wiele takich domowych przedsiębiorstw. Jakość ich wyrobów niewiele miała wspólnego z prawdziwymi właściwościami naturalnego miąższu aloesowego.
Nie ma co wspominać o rozmaitych szarlatanach i pospolitych oszustach, którzy chcieli zbić majątek na sprzedaży różnych rzekomo cudownych aloesowych napitków, nie mających z naszym bohaterem nic wspólnego...
Ponieważ problem ten powstał w skali ogólnoświatowej, już wkrótce stało się jasne, że trzeba nad tym jakoś zapanować, rezultatem czego było powołanie Międzynarodowej Rady Naukowej d/s Aloesu, (IASC - International Aloe Science Council), która dysponując odpowiednim zapleczem badawczym uprawniona jest do wydawania certyfikatów jakości wyrobom aloesowym z całego świata. Na końcu książki zamieszczam wykaz firm oraz ich produktów, które do roku 1996 uzyskały taki certyfikat. |
