Nie przepracowałem ani jednego dnia w swoim życiu.
Wszystko co robiłem, to była przyjemność.
Thomas Alva Edison
Kochaj to, co robisz, a pieniądze przyjdą. W tym powiedzeniu, z którym po raz pierwszy spotkałam się ponad 25 lat temu w Kanadzie nie ma niczego magicznego. To nie o to chodzi, że pieniądze są nagrodą za miłość i odwagę robienia tego, co się kocha… One są po prostu nagrodą za lepszą pracę. Jeśli ktoś lubi coś robić, wkłada w to znacznie więcej energii, pracy, czasu… Szybciej zatem osiąga w tym mistrzostwo. Cokolwiek robi, robi to lepiej niż osoba, która wykonuje zaledwie to, co niezbędne, by wywiązać się z powierzonych obowiązków. To jedno. Z drugiej strony zdecydowanie przyjemniej jest przebywać z kimś, kto lubi swoje obowiązki i zadania niż z kimś, kto wydaje się robić to z przypadkowych powodów. I dlatego ewentualni klienci wybierają właśnie taką osobę, z nią bowiem jest im milej, lepiej, przyjemniej a przy tym, jak wspominałam, zna się znakomicie na tym, co robi.
Nie rozumiem dlaczego młodzi ludzie tak niefrasobliwie wybierają studia, a rodzice (i nie tylko, ostatnio nawet programy państwowe) skłaniają ich do podejmowania nauki nie tam, gdzie jest ich serce, ale tam, gdzie wiadomo, że będzie później praca.
A przecież mówi się o lekarzu z powołania, o nauczycielu ale nie inaczej jest z handlowcem, menedżerem, księgowym.
Trzeba lubić, a nawet kochać, to, co się robi.
Taka osoba produkuje zupełnie inną energię i przyciąga do siebie ludzi.
Nawet macierzyństwo jest inne, kiedy wypływa z miłości do… macierzyństwa. Nie do dzieci, te wszak większość matek kocha, ale do macierzyństwa właśnie. W braku miłości do macierzyństwa nie ma niczego zdrożnego. Nie każda kobieta ma w swojej tkance zakodowaną taką miłość. To mit, że wszystkie kobiety pragną poświęcić się macierzyństwu. Zaś krzywdzące jest sądzenie, że tak powinno być. Są kobiety, które lata spędzają ze swoimi dziećmi i takie, które szybciutko zaczynają pracować. Jedne i drugie kochają dzieci, jednak nie wszystkie kochają zajęcie zwane macierzyństwem.
I to widać. Sama należałam do tej drugiej grupy. Cokolwiek sobie teraz o mnie ktoś pomyśli, moje dzieci nie wystarczały mi do szczęścia.
A wszelkie zajęcia pielęgnacyjne robiłam tak, jak niezbyt lubianą pracę. Z całą odpowiedzialnością, bo taka jestem, ale bez przyjemności i jakichś nadzwyczajnych dodatkowych czynności.
Inaczej uczą nauczyciele kochający swoja pracę, inaczej leczy zafascynowany medycyną lekarz i nawet inaczej prowadzi lekcje religii czy celebruje mszę mocno i prawdziwie skoncentrowany na duszpasterstwie ksiądz.
Dziś byłam w sklepie z ubraniami, gdzie – jak już przychodzę – kupuję kilka rzeczy. W sklepie na zmianę sprzedają dwie sprzedawczynie: Pani Małgosia i Pani Ania. Pani Małgosia dziś przywitała mnie uśmiechem i stwierdzeniem, że dawno mnie nie było. Pani Ania mnie nie poznała, kiedy ostatnio przyszłam. Pani Małgosia donosi mi ubrania, zmienia rozmiary i szuka dokładnie tego, o co ją proszę, dzwoni do innych sklepów z pytaniami czy u nich dostanę to, na czym mi zależy. Ostatnio zamówiła coś nawet z hurtowni. Jest ożywiona, uśmiechnięta, pełna energii. Pani Ania daje rzeczy te, które jej się podobają, a nie te, o których mówię; czasami nawet nie próbuje szukać tego na czym mi zależy. Zbyt często powtarza: Jest to, co widać. I w ogóle się nie uśmiecha.
Kiedy zadowolona – z dwiema sukienkami, spódnicą, bluzką, sweterkiem i żakietem – opuszczałam dziś sklep, powiedziałam pani Małgosi, że będę przychodzić wtedy, kiedy ona pracuje, bo mam wrażenie, że bardziej jej zależy na klientach. Pani Małgosia odpowiedziała:
Ja kocham to, co robię, a Ania może tylko lubi.
To robi wielką różnicę!
Szczególnie wtedy, kiedy pojawiają się wyzwania, ci, którym udało się połączyć pasję z wykonywaną pracą zarobkową, radzą sobie lepiej. Są odporniejsi na wypalenie zawodowe, na stres ale także na zwykłe zmęczenie.
Jest jednak coś, co trzeba wiedzieć. Osoby, które kochają to, co robią, muszą regulować swój czas pracy, znajdować go na odpoczynek i na zachowania zgoła inne niż to, co robią zawodowo. To bardzo ważne, a nie zawsze łatwe, ponieważ zapamiętują się czasem w pracy tak, że o bożym świecie zapominają. Wiem coś o tym – to moja przypadłość. Kocham to, co robię!
Zadanie:
Proszę przyznać sobie liczbę punktów wyrażająca Państwa stosunek emocjonalny do tego, co Państwo aktualnie robią
0 – nie lubię w ogóle
1 – da się wytrzymać
2 – nie mam zdanie
3 – czasami lubię
4 – przeważnie lubię
5 – lubię swoje zajęcie
6 – bardzo lubię to, co robię
7 – kocham swoje zajęcie
8 – Nie wyobrażam sobie, bym mógł/mogła robić coś innego.
Proszę się zastanowić : Może warto zmienić coś w swojej sytuacji. Zmienić to, co się robi lub… polubić.
Autorka:Iwona Majewska-Opiełka
http://www.majewska-opielka.pl/
