Osoba komunikatywna to osoba nieodczuwająca lęku bądź wewnętrznej blokady przed wymianą swoich poglądów z innymi ludźmi.
Osoba taka czuje się swobodnie rozmawiając z innymi, jasno i precyzyjnie formułuje swoje opinie oraz jest w stanie szybko i dokładnie zrozumieć potrzeby i komunikaty swojego rozmówcy.
Po pierwsze, większość amatorów bądź fanów komunikacji uważa, że osoba komunikatywna to ta, którą wszyscy lubią. Otóż nie. Człowiek komunikatywny to przede wszystkim selekcjoner i dobry słuchacz.
Nie traci czasu na wszystkich, nie wszystkim chce pomóc i nie potrzebuje, by wszyscy go lubili. Wszyscy oznacza w sumie nikt!
Osoba komunikatywna, na ten przykład, musi sobie ciężko zapracować na czyjąś zazdrość. To dość prymitywna, ale niestety powszechna forma uznania dla kogoś szczególnego.
Za darmo dostaniemy w zasadzie tylko litość! A litość to jakby zgoda na miernotę… A może nawet na zbrodnię?
No świetnie, ale jaką relację można zbudować na poczuciu litości wobec kogoś? A na poczuciu zazdrości wobec nas? Nierzadko w związku z tym należy zakończyć beznadziejne relacje. To są, prawdę mówiąc, największe "pożeracze naszego czasu". Czyli życia.
Ludzie, którzy tego nie potrafią, męczą się notorycznie, a czasem stają się emocjonalnie zdeformowani, zniewoleni, zaczyna im brakować tzw. kręgosłupa. Babrzą się w błocie tanich emocji, wciągają w to innych, brną coraz głębiej w bagno.
Szkoda więc naszego życia na byle jakich ludzi. Od dawna wiemy, że wszystkim nie dogodzimy i nie wszyscy nam dogodzą. Jako osoba występująca publicznie wiem bardzo dobrze, że gdy wchodzę na scenę, podium lub po prostu kiedy słuchają mnie ludzie, to średnio 20–30 procent
z nich może wyrazić się o mnie w sposób niekoniecznie przychylny.
Ale czy to w erze wolności słowa i demokracji nie jest normalne? Nie żywię więc urazy, raczej doceniam to, zwyczajnie akceptuję i przechodzę nad
tym do porządku dziennego. Ripostując swoim adwersarzom, podkreślam wręcz: mam tę wielką radość, że nie zgadzam się z Panią! I szczerze uśmiecham się, gdyż to wspaniałe, że mam do czynienia z ludźmi, którzy mają inne, własne zdanie.
Czy jestem w związku z tym wyluzowany? Absolutnie tak! Namawiam gorąco do obserwowania własnych reakcji. Obserwacja innych to prosta sprawa, ale siebie samego? To naprawdę wyzwanie dla intelektu. Bo wiele osób zaprząta sobie głowę reakcją ludzi im nieprzychylnych, nierzadko złośliwych, a wręcz zazdrosnych. Jakby chcieli wszystkim zrobić dobrze. A może brak czyjejś akceptacji to zmora nie do zniesienia?
Może to prawdziwe upiory z dzieciństwa…? A może to nasze obłąkane, mdlące i dziadowskie uwarunkowania kulturowe, jakie wpoili nam w dzieciństwie rodzina, bliscy i nauczyciele lub inne licho, i to one żądają od nas permanentnej daniny…?
Źródło: Robert Krool, miesięcznik Forever str.14 i 15
